css drop down menu by Css3Menu.com
In de vijftiger jaren met wielrennen begonnen, eigenlijk al eerder als jochie zijnde met de autoped rondjes rijden rond het pleintje en als ik de kans kreeg (pikte ik de damesfiets van één van mijn zussen) wedstrijdjes rijden rond het huizenblok waar altijd veel buurtgenoten naar keken en natuurlijk altijd probeerden te winnen of via ambachtschool (waar ik overigens afgetrapt ben) altijd wedstrijdjes met schoolgenoten naar huis dwars door Utrecht heen. In 1953 kreeg ik mijn 1e race fiets of wat daar voor doorging.
Ik ben lid geworden bij de wielervereniging “Het Stadion” elke Zondag een wedstrijd rijden in Austerlitz waar het parcours van “Het Stadion” was. We reden over de pyramide van Austerlitz, over de Leusderheide, over Woudenwerg naar Maarn en dan weer terug naar Austerlitz waar de finish was. Wat nu met het huidige verkeer onmogelijk zou zijn. In die tijd ook met hele goede wielrenners wedstrijden gereden en getraind, o.a. Gijs Pauw. Hij won alles waaraan hij meedeed en was deelnemer aan de wereldkampioenschappen. Henk van de Broek met de bijnaam “de beer uit Breukelen”, Mies Stolker een renner van de buitencategorie, diverse keren deelgenomen aan de Tour de France, twee etappes gewonnen, winnaar ronde van Luxemburg, kampioen van Nederland en deelnemer aan diverse wereld kampioenschappen. Met deze Mies Stolker heb ik ook een keer het ploegenkampioenschap van Nederland gereden in Wijk bij Duurstede, dit heb ik geweten. Van de 60 kilometer heeft Mies 90% aan kop gereden en de overige renners van de ploeg (een tijdrit wordt gereden met 6 renners) hebben wij als een dood vogeltje achter hem gereden, kortom Mies Stolker was een klasbak.
Ik heb wedstrijden gereden bij de nieuwelingen en junioren, altijd op de fiets naar de wedstrijden en die wedstrijden waren veelal in Brabant zoals bijvoorbeeld in Eindhoven. Dus eerst zo’n 50 tot 80 kilometer naar de wedstrijd toe, dan de wedstrijd zelf rijden en dan weer terug op de fiets naar huis. Ik weet niet of dit de huidige generatie dit zou kunnen opbrengen! Al met al heb ik dit met veel liefde voor de wielersport gedaan en wat ik hierdoor aan mentaliteit heb opgedaan is in mijn latere leeftijd altijd goed van pas gekomen.
In januari 1957 ben ik in dienst gegaan (zie militaire dienstplicht). In 1959 kwam ik uit dienst en ben toen gaan werken in de bouw. Daarna een autorijschool begonnen in de avonduren. Om vervolgens Rowa (verkoop in TV/witgoed) op te starten. In 1970 ben ik in de horeca terechtgekomen. Met de uitbating van het restauratie gedeelte van de Kunstijsbaan te Utrecht (zie zakelijk). En qua sport weer met mijn oude liefde wielrennen begonnen.
In 1971 kreeg ik mijn liefhebbers licentie en ben ik met wedstrijden gestart. Iedere dag moest ik trainen en 3 tot 4 wedstrijden per week rijden. Dit ging best wel goed, meestal eindigde ik bij de eerste tien. In die tijd heb ik wedstrijden gereden met hele goede rennners. Zoals Maarten Ducrot wereldkampioen ploegenachtervolging en diverse malen deelnemer Tour de France en tweevoudig etappewinnaar. Ook heb ik gereden met Theo de Rooy, hij nam meermalen deel aan de wereldkampioenschappen en daarnaast deelnemer aan de Tour de France, waarin hij etappes gewonnen heeft. Ook heb ik gefietst met Dries Verwey (bijnaam “Dolle Dries”). Dus een zeer goed niveau.
In 1972 mijn wielerlicentie weer aangevraagd en me weer volledig op de wedstrijden toegelegd, wat betekende iedere week 3 wedstrijden en verder iedere dag trainen. Ieder voorjaar in Februari – Maart 2 maanden naar Benidorm in Spanje om lekker in de warmte me voor te bereiden op het komende wielerseizoen. Die bestond ook uit Cyclosport klassiekers rijden. Onder andere cyclosportieve Eddy Merckx-Velomediane C. Criquielion-Luik - Bastiaan – Luik- Ronde van Vlaanderen – Amstel Gold Race –Jan Nelissen Trofee Luxemburg –Brabantse Pijl – Waalse Pijl. In de cyclosportieve Eddy Merckx goud gehaald in de categorie F.
Ik werd in het jaar 1981, bij de Veteranen tweede van het clubkampioenschap. In 1982 werd ik bij de Veteranen clubkampioen en in 1983 werd ik wederom bij de Veteranen clubkampioen. Verder in Augustus naar het WK Internationale Rad Weltcup te St. Johann in Austria. In September met de ATB weer het bos in en dan op de zaterdag en zondag overal toertochten rijden deze worden op heel veel plaatsen georganiseerd en worden in de bossen uitgezet over afstanden van 15-30-40-60 km. Dit zijn over het algemeen zware tochten doordat de paden modderig en zanderig zijn.
Worstelen Benelux Kampioenschap, 1e prijs Lichtgewicht. Ook hier heb ik tochten gefietst.
Luxemburg, is een land in het westen van Europa dat grenst aan België, Duitsland en Frankrijk. Met een oppervlakte van 2.586 km² en met iets meer dan een half miljoen inwoners is het groothertogdom na Malta het kleinste land binnen de Europese Unie. De hoofdstad en grootste stad van het land is het gelijknamige Luxemburg.
Ieder jaar gingen wij wel 10 tot 15 keer wedstrijd worstelen in Duitsland. Wij moesten dan tegen de beste ploegen van Duitsland. In de jaren van 1960 – 1970. Wij worstelden o.a. in Berlijn, Hamburg, Munchen, Keulen en nog een tiental andere plaatsen. Verder hebben wij ook vele jaren wintersport beoefend in Winterberg en ook hebben wij hier vakantie gevierd. Ook in dit land heb ik vele kilometers gefietst.
Spanje is veruit het land waar ik het meest ben geweest. Eerst met de tent, daarna met de caravan en later in een appartement of hotel. Maar mijn fiets ging altijd mee. In het voorjaar vertrokken wij naar Benidorm om daar het wielerseizoen voor te bereiden. En in de zomer gingen wij voor vakantie naar Spanje. Het is een heerlijk land om te fietsen en om vakantie te vieren. Ik ben in Barcelona in het stadion Nou Camp geweest om daar naar een wedstrijd te kijken van het Nederlands elftal, doordat Rob de Wit mij geïntroduceerd had mocht ik de kleedkamers en de accommodatie van dit geweldige stadion bezichtigen.
Spanje, is een land op het Iberisch Schiereiland in het zuidwesten van Europa met 48.563.476 (2016) inwoners en een oppervlakte van 505.992 km². Het land beslaat grofweg 80% van het Iberisch Schiereiland. Buiten dat horen ook de eilandengroep Balearen in de Middellandse Zee, de Canarische Eilanden in de Atlantische Oceaan en de Spaanse exclaves in Noord-Afrika bij het land.
De hoofdstad van Spanje is Madrid, een stad met meer dan 3 miljoen inwoners gelegen in het midden van het land.
Met de caravan ook vele malen in Italië op vakantie geweest en altijd ging mijn fiets mee. Een dag naar Venetië geweest en nog vele andere leuke plaatsen bezocht. In 2015 heb ik met de fietsclub Voorthuizen de Stelvio beklommen. Dit is een monsterachtige beklimming van 27 kilometer. Deze berg is één van de uitdagingen voor zowel fietsers, motorrijders als snelle auto’s.
Italië, is een land in Zuid-Europa. De eilanden Sicilië, Sardinië en Elba en een aantal kleinere eilanden behoren ook tot Italië.
Een groot deel van het vasteland van Italië is gelegen op het Apennijns Schiereiland en wordt omgeven door water. Vanwege de langgerekte vorm wordt het land ook wel "de laars" genoemd. Op een grondgebied van ruim 300.000 km² wonen 62.007.540 (2016) Italianen. De hoofdstad van het land is Rome.
Het parcoursDe Wereldkapioenschappen voor licentiehouders en niet licentiehouders waren in leeftijdscategorieën ingedeeld. Ik startte de eerste keer in 1974. Mijn leeftijd was toen 37 jaar en mijn leeftijdsgroep was van 35 – 40 jaar. Wat inhield dat ik 3 rondes moest rijden, dit was een afstand van 120 kilometer. Het parcours was zéér zwaar, met 2 behoorlijke klimmen erin. De wielrenners kwamen van de hele wereld, zoals o.a. Australië, Nieuw Zeeland, Verenigde Staten, Zuid‑Afrika, Rusland, Japan en geheel Europa. Allemaal gesponserde ploegen waaronder vele ex‑wereld kampioenen.
Deze kampioenschappen werden altijd in het laatste weekend van augustus verreden en dan zijn er zo gemiddeld 5000 wielrennners in St. Johann. Het parcours is zeer heuvelachtig met twee flinke beklimmingen erin. De eerste keer startte er in mijn groep zo’n 175 deelnemers en eindigde ik als 29e, niet onverdienstelijk gezien het zeer sterke deelnemersveld. Daarna eigenlijk ieder jaar in St. Johann gestart en mijn beste plaats was de 8e plaats. Gezien het deelnemersveld een topprestatie. Verder heb ik drie keer bij de eerste 20 gereden en mijn overige uitslagen waren altijd wel binnen de eerste 30. De laatste keer ben ik gestart in 2009 op mijn 62e jaar en ik eindigde toen nog in de prijzen op de 20e plaats. De prijsuitreiking was altijd zeer officieel met vlaggen en volksliederen, allemaal zeer indrukwekkend.
Met de sportcafe “Lucas Bar” ruim 20 keer rond het IJsselmeer verdeeld over 2 dagen. In totaal reden we dan 380 km.
Deze tour werdt gesponsord en stond onder leiding van Jan Jansen, de bekende wielrenner – vele malen Nederlands kampioen, Wereldkampioen en Tour de France winnaar. Wij hebben het hele land doorkruist, ik maakte de reis met een aantal wielrenners. Onze vrouwen reden deze ritten met de bus. Start was vanuit de plaats Shefayim in het midden van Israël aan de Middenlandse Zee. Toen zijn wij naar het noorden van het land gefietst via Haifa en Akko naar de grens met Libanon. Deze grens was natuurlijk zwaarbewaakt en dit was heel dreigend maar tegelijk ook fascinerend. Israël grenst in het noorden aan Libanon en Syrië, in het oosten aan Jordanië, in het zuiden aan de Rode Zee, en in het westen aan Egypte en de Middelandse Zee. Daarna ging de tocht naar beneden langs de grens van Syrië en Jordanië naar Jeruzalem.
Jeruzalem, een schitterende stad waar Joden en Arabieren naar het schijnt broederlijk naast elkaar leefden. De stad van David, het meer van Galilea met de wonderbaarlijke visvangst van de apostelen. Bethlehem, waar Jezus is geboren, Nazareth, waar hij opgroeide en de Hof van Olijven, waar zijn lijdensweg zich voltrokken heeft. Israël is een boeiend land met een grote variatie van landschappen. De kustvlakte aan de Middellandse Zee biedt zandstranden en duinen. Het centrale deel van het land, een prachtig berg- en heuvellandschap herbergt de hoogste punt van Israël namelijk de top van de berg Meron van 1208 meter in Opper Galilea. Hier ontspringt ook de belangrijkste rivier, de Jordaan. Deze rivier loopt van noord naar zuid door de Dode Zee. Verder naar het zuiden aan de Dode Zee ligt 392 meter onder de zeespiegel de grootste diepte op aarde. Daarentegen vormt de zuidelijke Negev, met kale hoogvlakte, kraters, woeste bergketens en rotsen, maanlandschappen en droge rivierbeddingen, een typisch woestijnlandschap. De tocht via de Negev woestijn 250 kilometer lang naar Eilat was een zware tocht, erg warm en gelukkig reed er een auto mee die ons voorzag van water want dit was echt nodig. Maar een tocht, die ik nooit meer zal vergeten. Israël is een openluchtmuseum met grote contrasten tussen dromerige vissersplaatsen en moderne havensteden, met de oude historische stad Jeruzalem en het hypermoderne Tel Aviv. De rust en de stilte van de Negev woestijn en de overweldigend mooie onderwaterwereld in Eilat aan de Rode Zee.
Op uitnodiging van Judo kampioen Anton Geesink—en gesponserd door Philips—een fiets tocht door Japan gemaakt met als hoogtepunt een rit dwars door Tokio. We hadden politiebegeiding zowel voor als achter en we werden ontvangen door de Burgemeester van Tokio. Er was er maar één die dit voor elkaar kon krijgen… Anton Geesink dus. Een ware sportheld in Japan. Hij was de eerste niet‑Japanse Judoka die de schier onverslaanbaar geachte Japanners versloeg op de Olympische Spelen in Japan. Wij zijn dwars door Japan gefietst en kregen iedere middag een lunch aangeboden in een of ander groot bedrijf, immers de directeuren van zo’n bedrijf waren in de tijd dat Anton Geesink kampioen werd nog jonge kerels, vandaar ook deze helden ontvangst. Het was een eer voor hen dat Anton op bezoek kwam, wij maakten die reis met diverse kampioenen o.a. Adri Huussen, meerdere malen kampioen van Nederland en gebokst om de Europesche titel. Roel Woltjes eigenaar van sportcafe Lucas Bar en nog enkele bekende sportlieden. Een leuk detail is dat Anton toen al aardig zwaar geworden was en er werd een speciale fiets aangemeten voor hem en deze fiets werd geschonken door de directeur van de Gazelle fietsen Dhr. Breukink. Zijn zoon is de bekende wielrenner Erik Breukink. Een bezoek aan Nagasaki waar de eerste atoombom destijds is gevallen, was zeer indrukwekkend. Ook de treinreis in een hoge snelheidstrein met 350 kilometer per uur was in 1986 ook natuurlijk een sensatie. Al met al een onvergetelijke fietstocht en een blijvende herinnering aan onze grote Judo kampioen Anton Geesink meerdere malen Nederlands kampioen, meerdere malen Europees en Wereldkampioen.
In 1987 met Sportcafé de Lucas Bar uit Utrecht een fietstoertocht gemaakt in Engeland.
In het jaar 2000 hebben wij voor de 2e keer een fietstoertocht gemaakt in Engeland maar nu in een ander gedeelte. De start was vanaf Utrecht en op de fiets zijn wij met elkaar naar Hoek van Holland gefietst en daar zijn wij met een veerboot ’s nachts naar Engeland gevaren. Wij hebben beide keren een fietstocht gemaakt van 4 dagen en natuurlijk hebben we typische Engelse pubs bezocht.
In 1989 zijn wij in Putten―op de Veluwe―neergestreken en bijna direct lid geworden van “De Veluwe Renners”. In 1992 ben ik 2e geworden op de clubkampioenschappen achter Gijs Goorhuis. Er zit hier wel een leuk verhaal achter. Ik was toendertijd nog wel dat jochie uit Utrecht en was bij aankomst normaal de snelste in de sprint, alleen die dag werd ik in het ootje genomen door alle DVR leden. Het volgende gebeurde; Gijs was weg gesprongen bij een tussensprint, ik probeerde het gat te dichten maar zodra ik aangaf overnemen werd er direct uit de groep het commando gegeven van niet overnemen en wat ik ook deed het lukte mij niet om Gijs terug te pakken en zo werd het voor mij de 2e plaats. In 1995 werd ik wel clubkampioen en die keer was ik de snelste in de sprint.
Met DVR de wielersport intensief beoefend, ik rij 3× in de week trainingsritten maar dit zijn eigenlijk ware wedstrijden, eraf is eraf. Ook iedere zaterdag klassiekers rijden zoals de ronde van Vlaanderen, Amstel Gold Race en vele andere. Ieder jaar ook buitenlandse trips zoals Mont Ventoux, Vogezen en ook een traningsstage op Lanzarote onder leiding van de Tour de France renner Henk Lubberdink.
In die tijd had ik ook een licentie Masters Veteraan, eerst bij de 50+ en daarna bij de 60+. Dit waren ook wedstrijden van een hoog niveau met vele oud wereldkampioenen en Nederlandse kampioenen. Hier werd gestreden alsof de renners nog in hun jonge jaren koersten. In 2015 hebben we met de DVR renners de legendarische berg de Stelvio beklommen. Een monsterachtige klim van 27 kilometer.
In 2011 zijn we met een select groepje DVR leden op de wielerbaan in Apeldoorn gaan rijden. Dit is heel erg speciaal en fantastisch om te doen. En dat ik dit nu op mijn 78e jaar nog kan, mag ik wel stellen dat ik een gelukkig mens ben.
Januari 1990 verhuisd naar Aruba en daar een appartementen complex gehuurd voor een periode van 15 jaar, huis en 8 appartementen. Een vervallen toestand en met veel geld en energie opgeknapt. Uiteindelijk een prachtig geheel van gemaakt. Wil en ik hebben hier vier jaar dag en nacht aan gewerkt. In eerste instantie de appartementen verhuurd aan studenten van de hotel vakschool en later aan Evenements reizen, een Nederlands reisbureau. De meeste mensen kwamen uit Nederland voor vakantie, maar er waren ook mensen destijds die moeite in Nederland hadden om hun rijbewijs te halen en dan naar Aruba kwamen om daar hun rijbewijs te halen, wat toen nog mogelijk was.
In 1991 hebben we een prachtig Arubaans Kunuku huis gebouwd met zwembad in Bakval het mooiste gedeelte van Aruba. In 1993 ben ik met Wil in het huwelijk getreden. Wij hebben onze families uitgenodigd om naar Aruba toe te komen en het was een hele bijzondere trouwerij. We zijn eerst met een open autobus naar het stadhuis gereden, na de ceremonie hebben we een tocht door de stad gemaakt, traditioneel met heel veel muziek en daarna hebben wij een helicopter rondvlucht gemaakt boven Aruba en boven ons huis hebben we rode rozen uitgestrooid naar de familie die in onze tuin stonden te kijken. Toen hebben we een mooi diner gehad in restaurant Chez Mathilde en daarna een groot feest bij ons in de tuin met een tradionele Arubaanse Mariachi band. Een onvergetelijke dag.
Mijn eerste kennismaking met de wielrenners op Aruba was een wedstrijd van het ene punt van het eiland naar het andere punt van het eiland. Zo’n 30 kilometer met een enorme wind tegen. Er staat op Aruba altijd wind maar dat is op dit droomeiland heerlijk. Het zijn tenslotte de tropen. Ik fietste die dag tegen jongens zoals Gert van Vliet, fiets en triathlon kampioen van het Caribisch gebied en die later nog naar de Olympische Spelen in Barcelona is geweest. Maar die jongens kende mij toen nog niet en zij namen mij mee in die wielerwedstrijd naar de eindsprint met de gedachte… Ach die ouwe is voor ons geen bedreiging in de eindsprint. Ik was toen ruim 50 jaar. Maar ja, ik klopte ze wel in de eindsprint en werd toen direct opgenomen in de wielergemeenschap van Aruba. Ik heb wedstrijden gereden op Aruba, Curaçao, Bonaire,Venuzuela en de Dominicaanse Republiek.
Daarna ben ik trainer/coach geweest van de Nationale ploeg. Als coach met de jongens wedstrijden gereden in de Dominicaanse Republiek, Cuba, Venezuela, Panama, Bonaire en Curaçao. Met als hoogtepunt de Pan-Amerikaanse spelen te Puerto Rico. Vergelijkbaar met de Olympische Spelen qua opzet maar dan voor Noord-, Midden- en Zuid-Amerika. Het was fantastisch om dit mee te maken. Met alleen al uit Cuba een delegatie van zo’n 900 atleten. Met alle grote namen en sporten zoals atletiek, zwemmen, boksen, worstelen, voetballen, basketballen, zeilen en dergelijke. Bij de opening van deze spelen waren zo’n 50.000 bezoekers aanwezig en alles werd op TV uitgezonden in het gebied Amerika, Latijns Amerika en het Caribisch gebied. Met de ploeg de 100 kilometer tijdrit gereden en ik ben toen met de volgauto (een pick-up) en megafoon meegereden en heb ze aangemoedigd om ze nog harder te laten fietsen. Zij zijn in de middenmoot geëindigd wat geen schande was. De ploeg uit Venezuela werd winnaar met een gemiddelde van 52 km per uur. Al met al een fantastische belevenis.
Daarna zijn we na 5 jaar Aruba door omstandigheden teruggegaan naar Nederland.
In 1992 maakte ik deel uit van een fietsclub op Aruba. Deze fietsclub had een select gezelschap van Arubaanse notabelen; o.a. de directeur van het electriciteits bedrijf van Aruba, een eigenaar van de twee grootste hotels op Aruba, een rechter en twee notarissen. Daar werden wij door een ex‑minister van Panama, de heer Alfredo Oranges, uitgenodigd om een fiets toertocht door Panama te maken. Deze ex‑minister was een hotel aan het bouwen op Aruba.
Deze reis was heel speciaal want als toenmalig minister onder het bewind van Noriega (voormalig President en staatsvijand van Amerika) was alles voor ons mogelijk. Bij aankomst op het vliegveld werd iedere passagier streng gecontroleerd door de douane, alleen wij niet. Via een zij‑ingang konden wij zonder enige controle doorlopen. Daarna werden wij ontvangen in een super mooi hotel.
De volgende dag maakten wij onze 1e fietstocht met een politie escorte voor‑ en achter ons. Mijn vrouw Wil zat achterin de politiewagen en naast haar lagen op de achterbank 2 grote stengums. Deze rit ging dwars door Panama City. Een wereld stad (de meeste banken ter wereld staan hier) waar al het verkeer werd tegengehouden voor ons, 6 toerfietsers. Een unieke belevenis waar we ons eigenlijk een beetje voor schaamden. Iedere dag werd er in de namiddag ergens voor ons een fantastisch feest georganiseerd bij voormalig collega ministers uit de tijd van Noriega. Wij werden vorstelijk ontvangen en verwend met de mooiste buffetten en de champagne vloeide rijkelijk.
De 2e dag tijdens het fietsen sloot er een wielerclub zich bij ons aan. Later bezochten wij het Panama kanaal en mochten wij zelfs in de machinekamers een kijkje nemen. Ook weer iets waar een toerist nooit toestemming voor zou krijgen. De overige dagen dwars door Panama gefietst en veel gezien van dit prachtige land. Op de laatste dag een hele speciale rit gefietst, wij zijn van de Stille Oceaan naar de Caribische Zee gefietst. Al met al een onvergetelijke reis.